piątek, 10 września 2010

WYSZKÓW: Kolejny wyjazd i kolejne przygody

W ramach działań z zakresu pedagogiki osiedlowej Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych„WIATRAK” działające przy WOK „HUTNIK” zorganizowało wyjazd do Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Była to już trzecia dwudniowa wyprawa zorganizowana w te wakacje dla wyszkowskiej Młodzieży. Grupa licząca łącznie jedenaście osób spędziła czas jak zwykle zapełniony atrakcjami. 

Wyjazd z Wyszkowa nastąpił o 7 rano i chcąc jak najszybciej dotrzeć do celu naszej wycieczki zrobiliśmy tylko dwa postoje w tym tylko jeden dłuższy – obiadowy. Pierwszym celem naszego wyjazdu był zamek, a właściwie ruiny zamku w Ogrodzieńcu w okolicy, którego spotkaliśmy się z naszym przewodnikiem i udaliśmy się nie na zamek lecz na spacer po epokach. 

Zaczęliśmy od zabytkowej kapliczki z oryginalną, szwedzką kulą armatnią leżącą na podstawie w jej centrum jako pewnego rodzaju wotum, po tym jak kula ta, w czasie Potopu Szwedzkiego, w trakcie ostrzału artyleryjskiego wpadła do kaplicy, a tlący się ląt sam zgasł nie inicjując eksplozji. Następnie grupą, prowadzeni przez przewodnika udaliśmy się do zrekonstruowanego grodu na górze Birów, po drodze zachodząc do jaskiń mieszczących się w skałach na których gród został zbudowany. Jedna z jaskiń wielokomorowa z odchodzącymi korytarzami w różnych kierunkach, kilka lat temu przed archeologami odkryła swe tajemnice związane z zamieszkiwaniem w niej ludów pierwotnych. Tu uruchamiając wyobraźnie i nieliczne latarki próbowaliśmy dotrzeć jak najgłębiej w każdy zauważony korytarz. Po wyjściu z niej, obok i dalej na skałach mieliśmy możność podziwiania całych grup ćwiczących elementy wspinaczki różnymi sposobami i przy pomocy różnego osprzętu.

Sam marsz do grodziska pod górę, stromymi schodami zbudowanymi w miejscu istniejącej przed wiekami jedynej drogi do grodu i widząc nad sobą okazałą, drewnianą warownię z grubych pni drzew z wyraźnymi blankami i wierzą strzelecko obserwacyjną robił naprawdę wrażenie. Dodatkiem do tego było opowiadanie prowadzącego nas o strzelaniu do podchodzących przeciwników w tamtym okresie czasu z łuków, kusz czy tylko rzucani włóczni a już odechciewało się nam marzyć o szturmie. Gród ten pełnił tylko rodzaj strażnicy na drodze do głównego zamku. Wewnątrz zwiedziliśmy zrekonstruowaną chatę słowiańską, poznaliśmy stroje i uzbrojenie naszych przodków. Następnie furtą pełniącą dawniej rolę ewakuacyjnej ruszyliśmy na skalny punkt widokowy, a za nim niemieckie umocnienia z okresu II wojny Światowej. Schron dowodzenia o mocnych, betonowych ścianach, mniejsze schrony bojowe typu „Tobruk” jako stanowiska broni maszynowej lub artylerii z pozostałymi po nich studniami po zdemontowanych wieżach czołgowych. Obok fortów zaś dwa olbrzymie leje, efekt niecelnego bombardowania prawdopodobnie 500 kg. bombami. Dalej odwiedziliśmy najmniejsze w Polsce i niezwykle urokliwe, oparte o skałę Sanktuarium Maryjne, Matki Bożej Skałkowej. Tu króciutka przerwa i wchodzimy w ruiny jednego z największych zamków nie tylko w Polsce, ale i w Europie. Oglądamy suche fosy i pozostałości po mostach zwodzonych, pomieszczenia byłych komnat i wartowni, bogatą ekspozycję w sali tortur szczególnie tych przygotowanych dla czarownic. Nasze dziewczyny ładnie wyglądają, nie muszą się obawiać. Dzięki multimedialnej prezentacji w muzeum zamkowym mamy możliwość porównania zachowanych ruin z faktycznym, pięknym niegdyś wystrojem komnat. Słuchamy legend związanych z zamkiem i gospodarzami mieszkającymi w nim już od wieków, a mogących spotkać się z turystami tylko nocą i to przy pełni księżyca, a że pełnia teraz jest więc zaproszenie przyjęliśmy... Zostaliśmy umówieni na godz. 23.

Po 4,5 godz. spacerze przez epoki udajemy się naszym busem do Domaniewic na szlak Wodącej. Bez wody lecz ze strzelistymi skałami porośniętymi wysokimi naparstnicami, dziką róża i paprociami. Wchodzimy na wysoko położony punkt widokowy z balustradą lecz bez podłogi ścieżką b. mocno zarośniętą. Widocznie dawno tu nie było turystów. Przechodzimy pomostem nad wielkim rozstępem skalnym, w którym znajduję się grota, dalej z chodzimy po łańcuchach z których dwa są oderwane więc na wesoło ruszamy do wzajemnego asekurowania się, następnie opuszczamy skały kominem porośniętym mchem i paprociami. Po szybkim godzinnym marszu po skałach przyjemnie jest usiąść w samochodzie i napić się zimnej wody. Teraz ruszamy do Podlesic na kolację i powiedzmy, że nocleg. Gdyż przed nami o 23 kolejne spotkanie na zamku. Teraz zaś jadąc na nocleg Jura ukazuje nam swoje uroki w promieniach zachodzącego słońca.
Kąpiel, kolacja i już po 22 więc ruszamy na umówione spotkanie na zamku. Tu zaś o godz.23. 20 ruszamy z przewodnikiem na spotkanie z mieszkającymi tu duchami. Dołącza do nas kilku indywidualnych turystów. Klimat w ruinach niezwykły. Nad ruinami okrągła tarcza księżyca, w kilku miejscach delikatnie świecące światła lub tylko stojące w załamaniach murów i płonące świeczki tworzące egzotyczne cienie. Wyobraźnia u wszystkich pracuje na najwyższych obrotach, a przewodnik kończy opowiadać legendę o starym, garbatym Anzelmie i już ruszamy do następnej komnaty na wysłuchanie kolejnej opowieści. Lecz nagle elektryzuje większość zwiedzających krzyk przestrachu i mocne poruszenie na początku grupy. Jedną z dziewcząt chwycił za rękę wynurzając się z ciemności nikt inny jak sam Anzelm. Następnie spotkanie z duchem księżniczki Olimpi, która popełniła samobójstwo rzucając się na dziedziniec z najwyższej kondygnacji wieży sprawiło, że mimo tego iż wiedziałem co zaraz nastąpi na chwilę zatrzymałem oddech. Próba reanimacji nie powiodła się, lalce ślicznie ubranej w białą suknię i mającej naturalną wielkość ludzką, wśród śmiechów odpadła ręka. Każda legenda, których było kilka kończyła się spotkaniem z jej bohaterem, oczywiście duchem i oczywiście pośród jęków, zawodzeń i czarcich śmiechów oraz krzyków głównie turystek, ale szczerze, to i turystów.
Po tych niesamowitych atrakcjach ruszyliśmy na zasłużony odpoczynek.

W niedzielę w drodze powrotnej odwiedziliśmy Królową Polski na Jasnej Górze i Miejsce Pamięci Narodowej tak zwany „Szaniec Hubala” miejsce śmierci mjr. Henryka Dobrzańskiego gdzie zapoznaliśmy z jego historią jak również z historią utworzonego i dowodzonego przez niego Oddziału Wydzielonego Wojska Polskiego. Tu młodzież zatrzymywała się i czytała napisy na różnych tablicach pamiątkowych. Na jednej z nich był wygrawerowany napis, motto Hubala „ Tak jak przy skoku. Rzuć serce za przeszkodę”. 

Wyjazd odbył się dzięki dofinansowaniu z Gminy Wyszków.


Jeśli chcesz przekazać 1% podatku na nasze działania, w PIT wpisz:
„WSPÓLNA DROGA” UNITED WAY POLSKA KRS 000 007 1715, dopisek: Stowarzyszenie WIATRAK